Overnachting in het longhouse van de Iban stam

We survived! We hebben een nacht bij de koppensnellers overleefd! :wink:Onze hoofden zijn er niet afgehakt, we hadden geluk :four_leaf_clover:

Vanuit het hotel in Kuching een lange weg te gaan naar het longhouse van de Iban stam. Onze eerste stop was bij het oerang oetang rehabilitatie center. Hier zijn meerdere voedplaatsen aanwezig midden in de jungle, in de hoop dat je ze te zien krijgt. Momenteel is het het fruitseizoen dus geen garantie. Na 200 meter lopen de voedplaats bereikt, helaas nog geen aap te bekennen. Ook na een lokroep van een lokal geen effect. Nog even gewacht maar toen het flink begon te regenen en we met z'n alle onder een afdak stonden te schuilen dropen de mensen af. Helaas heeft ook dit geen effect gehad, alsnog geen aap gezien. Wel 2 krokodillen die zich in een beperkte ruimte konden voortbegewegen.

Natuurlijk willen wij jullie wel voorzien van wat informatie over de apen! Er zijn totaal 31 oerang oetangs aanwezig (in dat grote gebied van 16 hectare, zeker nu in het fruitseizoen dus een relatief lage kans ze te zien als je het ons vraagt). De groep bestaat uit 3 dominante mannen en een oudste vrouwelijke oerang oetang.

1. Ritchie, 38 jaar oud.. het grootste mannetje van maar liefst 140kg!

2. Edwin, 24 jaar oud.. het 2e grootste mannetje van 130kg

3. Annuar, 22 jaar oud.. de kleinste man onder de dominante mannen van 100kg

4. Seduku de oudste vrouwelijke oerang oetang van maar liefst 49 jaar!

Dan nog even een 'wist je dat je(s)' over de oerang oetangs..

1. Dat apen in Kalimantan tot op de grond komen, omdat er geen tijgers zijn en zij in Sumatra juist in de bomen blijven vanwege tijgers..

2. Cheek pets alleen aanwezig zijn bij dominante mannetjes en dus niet bij alle mannelijke apen..

3. Normale mannetjes apen rond de 40-90kg wegen en dominante mannen van 100-160kg kunnen wegen..

Overige informatie 'wist je dat je(s)'.. die we in de auto met de gids hebben besproken over de chineze bevolking

1. Nummer 4 brengt ongeluk, je zult dus nooit gebouwen zien hoger dan de derde verdieping.

2. Nummer 8 brengt geluk, er worden vooraf bij het kopen van een auto al nummerplaten aangevraagd waar het liefst zoveel mogelijk 8e in voorkomen.

3. Als er dus een 4 in een kentekenplaat zit weet je dat dit een auto is van een Maleisier en niet van een Chinees.

Onze tweede stop naar het longhouse was bij een lokale markt. Hier is echt daadwerkelijk van alles te koop. Van vers fruit, specerijen, groenten, vis en zelfs goudvissen! Het oogt er ook ontzettend kleurrijk! Wij hebben onszelf mini banaantjes en een soort lyche gekocht (zie foto's). Onze gids kocht hier het eten voor de avond.

Daarna verder richting onze lunch. Deze is gemaakt door de lokale bevolking. De baas is een Chinees (zoals eigenlijk elke zaak door hen wordt gerund) en de kok is Maleisisch. Het smaakte prima en er was genoeg.. rijst, kip in zoet/zure saus, spinazie etc.

De gehele reis naar de ferry was een behoorlijke bumpy ride. Veel wegen zijn under construction. Sowieso is autorijden niet echt de sterkste kant van Maleisiers als je het ons vraagt. Je zou kunnen zeggen dat zij deze gehaald hebben bij een pakje boter :thinking_face: Er wordt op momenten ingehaald dat het eigenlijk niet kan, we hebben al een keer een stoep meegenomen en zijn bijna in de vangrail gereden maar ach dat mag onze pret niet drukken. Je moet er eigenlijk zelfs een beetje van lachen!

Helaas moesten we lang wachten op de boot, omdat er zeer moeilijk communicatie te verkrijgen is met de Iban stam vanwege het ontbreken aan elektriciteit (dit gaat via een generator). Onduidelijk was dus waarom onze gereserveerde boot niet klaar stond (dit bleek achteraf te maken te hebben met de golven -die er naar ons idee amper waren- de persoon die ons kwam halen bleek dus rechtsomkeert te zijn gegaan).. Onze gids heeft alles geprobeerd om contact te krijgen maar helaas tevergeefs. Via een lokal hebben wij alsnog een boot kunnen krijgen. Op het moment dat wij zagen wie deze lokal was werden wij spontaan gelukkig! Een oud lief schattig tandloos mannetje, die wij gelijk de naam tandloze Harry gaven. Met een smalle lange boot (zonder dak) naar het longhouse gevaren. Een heftige bui kwam over tijdens het wachten, dus geluk bij een ongeluk alleen een plaatselijke bui op ons hoofd gehad tijdens onze boottocht.

Bij aankomst in het longhouse hadden wij een andere verwachting. Iedereen was druk bezig en er waren geen andere toeristen dus wij voelde ons een beetje "verloren". Je zit op rotan matrassen (2cm dun, zo sterk als bamboo, maar het zit voor geen meter). De afdrukken staan binnen no time in je benen en je krijgt grof gezegd een jeuk reet :grimacing: Na een half uurtje kregen wij thee en koffie aangeboden en vroegen wij onze gids met ons mee te drinken. Hij schoof aan en voorzag ons nog van wat informatie. Daarna merkte wij dat we op stoom kwamen en ons graag wilde mengen tussen de Iban stam. Communicatie is een drama.. ze spreken geen woord engels. Maar met handen en voeten kom je een heel eind. Toen Debbie naar buiten stormde voor het fotograferen van een beest trok dit de aandacht van 2 oude dametjes. Iris riep nog: 'wat zie je?' waarop Debbie zei: een beest! Iris reageert hierop weer met: 'is het een eng beest?' Debbie heel droogt reagerend: 'Nee vind ik niet, maar jij waarschijnlijk wel', gevolgd door een flinke lachbui bij ons beide. Het bleek te gaan om een grasshopper. De dames wilde hem graag zien, maar hij was al weggevlogen. Om dit uit te leggen stond Debbie met haar armen te fladderen, dit zorgde natuurlijk voor veel hilariteit bij de dames en uiteindelijk ook een lachbui voor ons. Het ijs was gebroken!

Dan komen we aan bij het sanitair.. Buiten waren hokjes aanwezig met o.a. een toilet, die voorzien was van behoorlijk veel ongedierte. Gelukkig konden we wel doorspoelen, maar wc papier was nergens te bekennen. Het leven van de Iban is simpel, geluk wordt gehaald vanuit de familie.

Rond 20:30 uur konden we eindelijk eten. Wij werden uitgenodigd op de vloer in de keuken en met het woord 'makai' werd aangeven dat wij konden beginnen met eten, een soort eetsmakelijk. Het eten was heerlijk! Er was o.a. verse bamboe met gember, kip met knoflook en ketjap, pompoen met knoflook, rijst, ei met ui en nog een ondefinieerbare groene groente wat leek op een soort dunne sperzieboon.

Nadat wij klaar waren met eten worden de overblijfselen doorgegeven aan de Iban mensen. Zij eten dus pas nadat de gasten genoeg hebben.

Bij het eten dronken de Iban mensen rijstwhisky die zij zelf gebrouwen hadden. Terwijl zij aan het eten waren vroegen zij naar onze leeftijd, dit is voor hun een manier om respect te tonen.

Na de maaltijd kregen wij een dansoptreden als welkom. Er werd gebruik gemaakt van verschillende instrumenten en een zoon en dochter voerde een dans uit. Daarna werden wij uitgenodigd om mee te dansen, dit hebben wij natuurlijk gewoon gedaan. Dat zal er lekker a-ritmisch hebben uitgezien!

Na de dans gingen wij met een paar Iban mensen in een kring zitten voor een shotje rijstwijn. Voordat je je drankje opdrinkt spreek je het woord OHA uit. Dit doe je 3x achter elkaar. De 1e is voor de spiritualiteit, de 2e voor geluk en de 3e voor een lang leven. De laatste spreek je daarom extra hard en lang uit zodat je een zo lang mogelijk leven krijgt. Iris had de smaak goed te pakken, die sloeg al snel een tweede shotje achterover. Na 2 shotjes vonden wij het wel weer genoeg, maar natuurlijk moesten er nog wel even wat foto's gemaakt worden.

Ons matras incl. dekentjes, kussens en klamboe werden hierna klaar gemaakt in de lange centrale gang. Toch wel een gek idee om zo te gaan slapen als je dat niet gewend bent. Wij zijn ons daarna langzaam aan bed klaar gaan maken, de washandjes van oma kwamen goed van pas!

Waar de ouderen vroeg gaan slapen omdat de mannen weer vroeg naar de farm moeten bleef een groepje jongeren nog hangen. Zij vermaakten zich met muziek of een potje kaarten voor geld.

Wij lagen samen nog lekker te kletsen toen wij opgeschrikt werden door een harde BONK. Ineens lag er een Iban man op de grond, hij was in zijn slaap van de bank afgevallen. In plaats van dat hij opstond kreeg die een soort rare stuiptrekkingen en krioelde over de vloer. De jongeren aan het begin van de gang lachte erom maar leken zich er niet druk om te maken (waarschijnlijk gebeurd dit vaker? :thinking_face:). Wij hadden ondertussen de hele reanimatie setting al besproken en taken verdeeld: Iris zou de borstcompressies doen en Debbie zou zeker GEEN mond op mond beademing toepassen :joy: Na 15 tot 20 minuten stond de Iban man opeens op en liep hij zwalkend naar zijn kamer. Waarschijnlijk had hij achteraf teveel gezopen. Nu konden wij met een gerust hart slapen met het geluid van een flinke regenbui die op het dak tikte.

De verwachting was dat wij vroeg in de ochtend wakker gemaakt zouden worden door de haan. Dit bleek echter wel heeeeeeeel erg vroeg te zijn... Hij begon al rond 00:30 uur te kraaien, en vals dat het was!

Dit ging de hele nacht zo door.. er was echter niet één haan maar elke familie heeft er minimaal één, sommige soms zelf 3 of 4. Jullie kunnen je wel voorstellen dat slapen niet echt wilde lukken.

Naast de kraaiende hanen hadden we 's nachts ook vechtende/blazende katten, een snurkende gids op 5 meter afstand, blaffende honden en vrolijk gezang van vogels (dat laatste was in ieder geval nog aangenaam).

Om half 4 waren we beide wakker. Iris lag daarna al snel weer te slapen (onbegrijpelijk waar zij allemaal doorheen slaapt) en Debbie had weer plafonddienst tot mininaal 05:00 uur. Ze is toen het geluid van de hanen maar gaan opnemen. Uiteindelijk toch weer in slaap gevallen. Tussen 06:00 en 06:15 uur ging er af en toe een wekker van een Iban af. De mannen moesten zich klaarmaken voor de nieuwe dag. De vrouwen beginnen dan met koken. Wij zijn ook maar opgestaan. Lekker opfrissen was er niet bij gezien de minimale faciliteiten in het longhouse.

Voordat het ontbijt klaar was hebben wij zelf een rondje gelopen. We hebben alle hanen bewonderd en gefotografeerd. Iris heeft aan een lieve dame foto's van haar eigen kippen en haan laten zien. We kregen te horen van de gids dat de Iban bijna geen kippen hebben omdat ze niks om de eieren geven.

Nog wat 'wist je dat je(s)' over de hanen..

1. Iban mensen hebben bijna alleen maar hanen, die zien zij als huisdier en gebruiken ze voor hanengevechten.

2. De hanenkam wordt bij de haan afgesneden voor de gevechten. De iban mensen doen dit omdat de hanen in gevecht anders meer gewond raken, het gaat namelijk erg bloeden.

3. Omdat de hanen als huisdier worden gezien leven zij in een klein kooitje of zitten met een poot vast aan een kleine ketting.

Daarna kregen we ons ontbijt dat door de Iban was klaargemaakt, dit bestond uit rijst, noedels en gebakken ei. Opnieuw prima te eten maar voor het ontbijt hadden wij toch liever gewoon brood gehad :wink:

Na het ontbijt hebben wij met de gids een rondje door het longhouse gelopen en kregen wij informatie over hun leefstijl. Aan het einde van de rondleiding heeft de gids uitgelegd hoe de Iban een blaaspijp maakt en hoe dit wordt gebruikt. Vroeger werd de blaaspijp met de hand gemaakt, dit was een proces van 3 tot 4 maanden. Tegenwoordig gaat het met de machine, dat duurt maar 1 uur. Wij mochten de blaaspijp uitproberen, Iris wilde niet dus die is gaan fotograferen, Debbie wilde het graag proberen en heeft drie pijltjes geschoten. Het schieten ging erg makkelijk, maar de blaaspijp is wel zwaar in gebruik. De blaaspijp wordt alleen gebruikt voor het vangen van dieren, niet als wapen tegen de mens.

Na het oefenen met de blaaspijp zijn we weer terug gevaren naar de ferry met het bootje van tandloze Harry die altijd lacht en vrolijk is! Natuurlijk moesten wij ook even met dit snoezige opaatje op de foto!

Tijdens onze boottocht de hornnbil en kingfisher van specifiek dit gebied gespot. Helaas beide niet op de foto kunnen zetten.

Op de weg terug naar het hotel was onze eerste stop bij de peperplantage. Witte peper komt van peperkorrels in het water en zwarte peper komt van peperkorrels die in de zon gedroogd zijn. De witte peper is scherper. Tegenover de peperplantage was een rijstveld en daarnaast een bananenplantage. Daarna wat toilet stops gemaakt.

Fijn om weer in het hotel terug te zijn en te kunnen douchen, aangezien er onderweg en bij de Iban geen wc papier aanwezig was! Jullie zullen begrijpen dat wij ons best vies voelden en dat de grote boodschap dan ook best een ding is...

Savonds in een lokaal restaurant gegeten met live muziek (lees: alleen instrumenten, geen gezang). Prima eten hier voor een leuke prijs. Wat wel opvalt is dat men verwacht dat je heel snel een keuze maakt, ze blijven soms echt naast je staan. Even wennen maar goed wij willen ook dat toeristen in Nederland zich aanpassen dus doen wij dat ook :)